Jij hoefde niet te veranderen, maar iets in mij had aandacht nodig

Toen ik mama werd, dacht ik dat ik jou heel veel moest leren.
Toen ik mama werd, dacht ik dat ik altijd voor je klaar moest staan.
Ik wist heel zeker dat het allemaal goed zou gaan.
Immers had ik bergen liefde te geven.

Toch ging het niet zoals ik had gedacht.
Ik begreep je vaak niet. Je was druk, uitbundig, gevoelig, boos.
Je luisterde niet en je deed zo anders dan je oudere broer.
Alles wat bij hem wel werkte, werkte bij jou niet.

Je ging je eigen gang en had je eigen willetje.
Anderen spraken mij aan op jouw gedrag.
“Zou er wat met je zijn?” Heb ik me toen vaak afgevraagd.
Of ben ik dan zo’n slechte moeder?

Toen las ik over de spiegel van kinderen.
En alles klopte. Alles viel op zijn plek.
Het lag niet aan jou, maar aan mij
Jij hoefde niet te veranderen, maar iets in mij had aandacht nodig

Nu, een aantal jaren verder
Ben ik zo dankbaar voor de reis die we samen hebben gemaakt.
Ik keek in de spiegel die jij me voorhield.
En ik vond mezelf terug.