Durf je los te laten?

Durf je los te laten? Durf je jezelf uit de weg te gaan zodat je kind vrij is om zich te ontplooien volgens haar unieke blauwdruk?

Wanneer je toeschouwer bent van je kind die een voetbalwedstrijd speelt of meedoet aan een turncompetitie, sta je aan de zijlijn of zit je op de tribune. Je bemoeit je niet met het spel of de oefening en als je dat wel doet, leid je haar alleen maar af. Voorafgaand aan de wedstrijd heb je vertrouwen getoond in je kind en je hebt jouw verwachtingen over de uitkomst losgelaten. Jouw aanwezigheid geeft je kind kracht en positieve energie.

Gebruik deze metafoor voor het dagelijks leven. Je staat aan de zijlijn, en niet in de wedstrijd.

Als ouder hebben we niet het recht om ons te bemoeien met het levenspad van ons kind. Hebben we het zelf perfect voor elkaar of worstelen we nog met innerlijke balans en het vinden van geluk? Is het dan niet egoïstisch om te denken dat wij kunnen bepalen hoe ons kind zou moeten leven? Het is niet onze taak om kinderen gelukkig te maken. Kinderen kunnen zichzelf gelukkig maken, wanneer wij ze de ruimte geven om dit zelf te ontdekken.
Onze rol is dan ook voorwaardenscheppend: we willen bijdragen aan een stevig fundament van waaruit kinderen zich kunnen ontplooien. Deze voorwaarden zijn veiligheid en verbinding.

Een veilige haven
Het spreekt voor zich dat in een gezinssituatie waarin er fysiek of emotioneel geweld is, kinderen een groot gevoel van onveiligheid ervaren. Ik richt mij nu niet op die situaties, maar op de situatie waarin de ouders er niet kunnen zijn voor hun kind omdat ze zelf uitdagingen ervaren. Denk aan een depressieve ouder, of een ouder die een burn-out heeft, of een ouder die haar kind-trauma nog niet te boven is gekomen. Ouders vergeten soms dat kinderen dezelfde uitdagingen ervaren als wij. De wereld is hard en liefdeloos, er moet zoveel, er is tegenslag en tekort en ga zo maar door. Er zijn zoveel prikkels voor kinderen in deze tijd, dat ze bij hun ouders op zoek gaan naar rust en een plek om te zijn: een veilige haven.

Wanneer het stormt in de haven, slaan de boten tegen de kant. Wanneer wij als ouder wankelen, wankelen kinderen met ons mee. Sterker nog, wanneer wij innerlijk niet in balans zijn, zullen kinderen er alles aan doen om die balans te herstellen. Ze nemen als het ware een deel van onze taak over. Dit gebeurt bijvoorbeeld bij kinderen die agressief gedrag vertonen. Vaak is er sprake van een ouder die emotioneel uit balans is en de rol van natuurlijk leider niet of even niet kan vervullen.

Mensen die een hond hebben zullen dit herkennen: als baas ben je de roedelleider, de leider van de groep. Als een baasje deze taak verzaakt om welke reden dan ook, gaat de hond agressief gedrag vertonen. ‘Doe jij het niet, dan doe ik het wel’, lijkt het te zeggen. En zo werkt het ook voor kinderen. Er zijn voor je kind is daarom vooral zorgen dat jij er staat. Dat jij in balans bent, of in ieder geval streeft naar innerlijke balans. Belast je kind niet met dingen die jij nog los te laten of aan te pakken hebt. Zie je dat dit een win-winsituatie is?

Focus je niet op het veranderen van je kind, maar focus je op jouw binnenwereld. Creëer een plek van onvoorwaardelijke liefde in jezelf zodat alles wat je doet en zegt gebaseerd is op liefde.

Deze blog is een fragment uit het boek De volmaakte ouder. Vijf inzichten voor bewust ouderschap. Wil je op de hoogte worden gesteld wanneer het boek uit komt? Stuur een mailtje naar saskia@hetnieuwekind.nl met als onderwerp “Interesse boek”.