Als jij niet speelt, speel ik ook niet!

Vanaf welk moment besloot jij dat het leven serieus zou moeten zijn? 
Vanaf welk moment besloot je dat je niet meer mocht spelen, genieten, dat je niet meer uitbundig en vrij mocht zijn? 

Karin (38) kwam bij me in de praktijk omdat haar zoontje (4) weinig interesse had in zijn speelgoed en niet alleen kon spelen. De hele dag door vroeg hij om mama’s aandacht. Ze maakte zich zorgen om zijn gedrag en ze wilde handvatten om hem te leren om zelf te spelen. “Ik ben gewoon zo moe van hem bezig houden de hele dag.”, verzuchtte ze. “Ik wil weer meer tijd voor mezelf. Maar mijn eigen leven, wat is dat. Ik sta continue op de zorg-stand.”

Kinderen zijn van nature ontdekkingsreizigers. Ze gebruiken spel om te ontdekken, te groeien, te leren. Spelen is een natuurlijk expressie van hun essentie. Spelen is een natuurlijke staat van zijn. Maar niet alleen voor kinderen!

Als ik je vraag wat je bewondert aan je kind of waar je stiekem een beetje jaloers op bent, wat zeg je dan? Ik krijg vaak als antwoord “Het kunnen opgaan in het moment” of “Zijn onbevangenheid en capaciteit om gewoon blij te zijn met niks.” Ik houd ouders dan een spiegel voor en zeg “Op welk moment besloot jij dat je niet meer gewoon blij kon zijn met niks?” “Wanneer besloot je dat je niet meer mocht spelen, genieten, gek doen?

We nemen het leven veel te serieus. We moeten hard werken, carrière maken, een mooi huis bezitten, veel sociale contacten onderhouden. We laten de meningen van anderen invloed hebben op onze persoonlijke keuzes. We zijn bang om volledig te zijn wie we zijn uit angst om afgewezen te worden.
We vergeten dat we hier niet voor eeuwig zijn.
We vergeten dat we in de tijd die ons is gegeven, ons mooiste leven mogen leven. 

Een kind maakt zich (nog) niet druk om verplichtingen of meningen van anderen en leeft in het nu. Het is alleen maar bezig met zichzelf zijn en plezier maken. Dat is de droom van elk kind. Op een gegeven moment wordt het kind zich bewust van zijn omgeving. Het gaat de omgeving kopieren.

Het brein van kinderen van 0-7 is heel ontvankelijk voor suggesties. Dat heeft een reden: de natuur zorgt er op deze manier voor dat een kind in een korte tijd heel veel kan leren. Het kind leert in deze levensfase onder andere kruipen, staan, lopen, spreken, lezen en schrijven.
Het ontvankelijke brein van een kind leert makkelijk. En zo leert het het kind ook van zijn omgeving eigenschappen zoals eigenwaarde, zelfliefde en het vermogen om vreugde te ervaren.

Het jongetje wat niet alleen wilde spelen, keek af bij mama: mama speelde niet meer.
Karin had geen plezier meer in haar leven. Ze was altijd bezig voor anderen maar ze vergat zichzelf en haar eigen behoeftes. Het jongetje probeerde mama bij zijn spel te betrekken. Mama vertaalde dit in een probleem van haar zoon (niet alleen willen/kunnen spelen) – ik vertaalde dit naar een uitnodiging voor mama. 

Mama mocht weer de vreugde in zichzelf terugvinden. Mama mocht weer begrijpen hoe zij spelenderwijs in het leven kon staan. Ze mocht zich realiseren dat het leven niet zo serieus hoeft te zijn.
Je mág genieten. 

Mama leerde enerzijds hoe zij vreugde in haar eigen leven kon terughalen en anderzijds dat ze af en toe lekker met haar zoontje kon spelen, gek kon doen en uitbundig kon zijn. Toen de onbeantwoorde behoefte van haar zoon wél beantwoord werd, kreeg hij rust en keerde hij terug naar zijn eigen spel.

Het gedrag van kinderen kan een spiegel zijn voor hun ouders. Kinderen willen dat hun ouders gelukkig zijn en uiten dit op manieren die ouders zelf niet altijd begrijpen.
Als kindertolk vertaal ik het gedrag van kinderen naar een uitnodiging tot persoonlijke groei voor ouders. Wil je hier meer over weten, lees dan hier verder.