Ik heb de moed om jou te zien zoals je bent…

Je kind onvoorwaardelijk liefhebben is soms een grotere uitdaging dan we willen toegeven…

Lief kind: ik heb de moed om jou te zien zoals je bent, opdat ik mezelf weer ga zien zoals ik altijd al ben geweest…❤❤

De persoon die bedacht heeft dat ouderschap een roze wolk is, is zelf nooit ouder geweest…

Ik voel me onzeker, moe, en ik mis mijn eigen tijd. Ik mis mijn oude onbezorgde leventje, toen ik alleen maar voor mezelf hoefde te denken en te zorgen.

Kan ik dit wel, wil ik dit wel, is dit wel hoe ik het had bedacht?

Ik ben bang om geen goede ouder te zijn door alles wat ik in mijn leven heb meegemaakt. Door de steken die mijn eigen ouders hebben laten vallen. Ook al was er genoeg liefde, ik heb me op momenten niet gezien en gehoord gevoeld. Ik had behoeftes die niet werden vervuld. Ik had levendige dromen, voelde me groots en ik had het gevoel dat alles mogelijk was. Ik was een kind vol passie en vuur, en “ergens” ben ik dat kwijtgeraakt.

Er werd van me verwacht dat ik me aanpaste aan bedachte regels. Stukje bij beetje gaf ik stukjes van mezelf weg. Ik moest immers meelopen met de rest en vooral niet anders en bijzonder zijn. Ik vroeg me altijd af of wat ik dacht en voelde “raar” was, en om maar niet de pijn te voelen van afwijzing, paste ik me aan de wensen en behoeften van de mensen om mij heen aan.

Nu ik zelf kinderen heb, sta ik oog in oog met de levensvreugde die in hun aanwezig is. Met hun uitbundigheid, pure liefde en openheid.

Mijn kinderen herinneren mij aan alles wat in mij aanwezig is, maar waar ik niet meer zo goed bij kom. Waar ik langzaamaan van ben verwijderd, en in sommige gevallen zelfs muurtjes omheen heb gebouwd om me niet meer kwetsbaar op te hoeven stellen.

En daarom botst het tussen mij en mijn kind.
Ik begrijp mijn kind niet zo goed.

Ik begrijp niet goed waarom mijn kind bepaalde emoties heeft. Emoties die gaan van positief naar negatief, en ik begrijp niet hoe mijn kind zo snel in een andere modus kan stappen. Van intens boos of verdrietig naar intens blij. Is dat omdat mijn kind nog niet afgeleerd heeft om alle emoties er te laten zijn? Omdat mijn kind instinctief weet dat emoties niet “fout” zijn maar dat juist door ze er te laten zijn, ze vanzelf weer weg gaan?

Ik begrijp niet waarom mijn kind zo direct is. Waarom mijn kind zich nog niet aanpast, en niet gewoon doet wat ik vraag.

Of wil mijn kind me juist iets vertellen? Wil mijn kind me uitnodigen om daar te zijn waar hij of zij is? Wil het mij laten zien dat het “daar” zoveel fijner en mooier is dan waar ik nu zit?

Wil mijn kind me misschien vertellen dat ik mezelf heb verloren, op een bepaald punt in mijn leven?

Ik word zo opgeslokt door de dagelijkse dingen, door het moeten, door de verwachtingen, de drukte..
Soms wil ik op de pauze-knop kunnen drukken. Een time-out nemen.

Maar iets in mij weet dat ik dit kan. Dat ik sterk genoeg ben om het verleden los te laten en weer volop in levensvreugde te stappen. Om weer te genieten van het leven en om het ouderschap te omarmen in alles wat het te bieden heeft: vreugde, verdriet, angst, twijfel, uitdaging, acceptatie.

Dankjewel mooi kind voor alles wat je mij laat zien.

Ik heb de moed om jou te zien zoals je bent,
opdat ik mezelf weer kan gaan zien zoals ik altijd al ben geweest.