“Mama ik moet je iets vertellen! En kom hier onder de deken want de lucht mag het niet horen…”
Ik verwachtte een bekentenis van verliefdheid, of een ander geheimpje wat hij wilde delen.
“Beloof me dat je niet boos wordt.”
“Ik beloof het.”
“En ook dat je niet pffff doet.”
“Dat zal ik ook niet doen.”
Na een spannende stilte zegt hij: “Heb je al nagedacht of ik een Iphone voor mijn verjaardag mag?”
Oeps… daar was ik niet op voorbereid. De afspraak in huis is aan het einde van groep 8. Dat vinden wij vroeg genoeg en zijn broer heeft ook tot die klas mogen wachten.
“Maar íedereen krijgt hem voor zijn verjaardag…” Mijn zoon met Italiaans bloed kan het altijd erg dramatisch brengen. “Ze hebben me in de whatsapp groep van 7/8 gedaan maar mijn oude telefoon is kwijt dus dat zie ik niet.”
Oeps moment nummer twee. Thomas had een oude telefoon waar hij op mocht whatsappen en filmpjes kijken. Die heb ik een keer weggelegd (lees: verstopt) en nu weet ik niet meer waar hij is.
Het dilemma in ons gezin is continue: hoe ga je om met je eigen maatstaven en bewustwording als de maatschappij op een ander tempo en een ander bewustzijn aan je voorbij rent?
Je wil niet dat je kind de enige in de klas is die iets niet heeft of mag, maar je wil je ook vasthouden aan wat voor jou goed voelt.
Ik ga nog maar eens op zoek naar die oude telefoon, dan is het dilemma wellicht voor even opgelost…
Uit het dagboek van een bewuste mama.